‘Liefde is de innerlijke ondeelbaarheid en wezenseenheid van twee levens’, schreef de grote russische filosoof Vladimir Solovjov. ‘De natuurlijke hartstocht streeft wel naar deze toestand, maar bereikt deze nooit. En daarom moet een hart, dat een waardig leven, dat wil zeggen een leven in de liefde zoekt, een andere weg inslaan’. Het is deze ‘andere weg’, die in de twee opstellen uit de bundel ‘Over liefde’ is beschreven.

Op zoek naar de ontstaansgrond van Plato’s dialogen komt Solov­jov ‘het levensdrama van Plato’ op het spoor. Dit komt voort, zo laat hij in het gelijknamige opstel uit deze bundel zien, uit zijn ‘falen’ op filosofisch gebied. Plato drong in zijn filosofie wel tot de scheppende macht van Eros door, vatte deze zelfs ‘als levende opgave – “scheppen in schoonheid” – op, maar bestemde niet de definitieve inhoud van deze opgave, laat staan de vervulling ervan’. Dit leidde tot zijn diepe val, de verloochening van alles wat hem ooit heilig was geweest: ‘voor de hogere opgave teruggeweken’ is hij ‘ook de lagere niet meester geworden: ondanks al zijn inspan­ningen werd hij geen echte hervormer van het maatschappelijke en politieke leven’.

Met zijn opstel over ‘de betekenis van de liefde’ waagt Solovjov een poging verder te gaan op het punt, waar Plato is blijven steken en tracht hij diens filosofie van de liefde te voltooien. In dit opstel plaatst Solovjov de liefde in het grote kader van de wereldontwik­keling. Liefde is, zo laat hij de lezer zien, geen exclusief gebeuren tussen twee mensen, dat er alleen is om bevrediging te schenken, maar zij heeft een opgave. Deze bestaat erin, dat ‘twee gegeven begrensde wezens zich op zo’n wijze met elkaar verbinden, dat uit hen één absolute, ideale persoon wordt geschapen’, als eerste stap op weg naar de ‘nieuwe hemel’ en de ‘nieuwe aarde’, waar de Apokalyps over spreekt.